Det va sånnei som va åben ei med rapo. Mi hadde ein frys ståans onnår der så det va som regel begmørkt onnår der. Når mi lekte gjømme, så va detta ein yndet plass for Merete å gjømme sæ på, ho va jo ikkje mørkredd. Æ visst jo at ho hadde gjøymt sæ onnår der, men det va den siste plassen æ leida, sia det va så mørkt der. «må tru æ ser dæ», sa æ ifrå trappa. Æ så ho jo ikkje for ho va heilt bag frysen.
Ei gång så konne mi ikkje finne Camilla. Mi lekte ikkje gjømme eller noe då, men ho va plutselig søkk vekk. Mi leida øve alt. Æ tru det va mamma som fant ho bag frysen onnår trappa. Då hadde ho rappa smøret frå kjøleskabe å gjøymt sæ. Då mi fant ho, så hadde ho nært sagt ede opp alt smøret.
Av å te hvis æ va aleine heime så grudde æ mæ forskrekkelig te å gå i trappa. Va redd for at «det» som budde i mørket onnår der skolle gribe fatt i beinane mine når æ gjekk opp. Ner, va ikkje noe problem, då hadde æ jo både fart å tyngdekraft på mi sie. Tru æ tok trappa i fire byks. Det va når æ måtte opp at det blei ei utfordring. Med litt fart så konne æ bykse opp te rapoet på tri steg, hvis ikkje æ ramla då. Ein annen teknikk va å spurte opp. Då va tanken at «det» onnår trappa ikkje råkk å ta tag sia beinane gjekk så fort. Å tru beinane va opp på toppen lenge før kroppen va.
Hvis æ fekk med mæ Merete, så tårte æ å gå onnår trappa. Då lå mi på lur å venta te noen kåm. Då greib mi fatt i beinane deirås å skrømte vede a di.
Æ tykte det va ekstra gøy å skrøyme bestefar, han hausta så når an ståkk. Æ konne høre at det va bestefar som kåm på besøg uden å se ud. Han hadde ein egen måde å kjøre inn i gården på. Han skolle nok opp kleiva på «direkten». Han trødde inn kløtsjen litt for tidlig som regel, så motoren ruste sæ opp bittesyn i det han rant inn i tunet. Det va då æ skyndta mæ ner i ganga å stod klar te angreb. Det som ikkje æ visste va at mannen just hadde hatt et hjerteinfarkt, å som vanlig så skvatt æ fram. Vett ikkje heilt om det va hatten ellår mannen som skvatt høyast…men det gjekk greit. Mamma måtte forklare for mæ ettepå at ikkje mi måtte skrøyme an på et bel.
Det va mange som dreiv å lurte oss bånnane i Brandehei. Karly å Dag va vel noen a dei verste tru æ. Dag pleide å stoppe med oss på veien der med postkassane. «Kåm hitt litt så ska æ fortele dykken noe rart», pleide an å sei. Å mi beid på hver gång. Mi visst jo å han pleide å jårr, men det konne jo være noe annt denna gånga…kanskje. Så fort mi va innen rekkevidde så treiv an tak i oss. Jønne to a oss i slengen…så bjønte an å kjøre. Han kjørte jo ikkje fort, men han kjørte langt.
Så hang mi der i bilvinduet som none slips, å småsprang nerøve kleiva i sia bilen. Han pleide ikkje å sleppe oss før nere i svingen hos Randi. Mi tykte detta va harli gøy. Æ tru det va ein Datsun han hadde, ein sennepsgul ein. Far te Dag hadde Volvo. Å på styret i Volvoen så va det ein firkanta glasslogo. Det konne jo ligne på ein liden mini-tv. Karly øvebeviste oss om han han konne se Colargol å barnetv der når han va ude å kjørte...
Les også av Ingvald Røinås Ingebretsen: