Etter mange år i utfordrande yrkesliv vart livet svært endra. Artrose kravde operasjonar og proteser. Full av motvilje vart eg uføretrygda. Men: Utan jobb sto eg fri til å bytta bustad.
Så fekk eg høyra at Iveland kommune ved tusenårsskiftet la ut rause tomter til rimeleg pris, og at ei slik tomt var useld. Oppvaksen i bygdemiljø ynskte eg meg vekk frå by og tettstad. Iveland var staden å flytta til!
I 2005 flytta eg dit, eg bur frå 2019 i Åkle 8, god leilighet i massivtre og med livsløpsstandard. Som sterkt bevegelseshemma, heilt avhengig av rullator, gir dette ein kvardag der eg greier det meste sjølv.
Iveland er ein liten kommune.
I ein liten kommune kjenner dei fleste kvarandre og hjelp fell enklare å gi enn i by og større tettstad. Den enkelte trengst! Som eldre dame med rullator veit dei fleste kven eg er og at eg går tur i området. Det plar gå bra!
Så kom skræmande uhell!
På kveldstur laurdag 14. mai gjekk eg langs bedehusveggen, bøygde meg ned for å ta opp ei boks nokon hadde kasta. Mista balanden, fall med full tyngde ned på bakken. Kunne ikkje lea meg. Låg vondt.
Såg mot eit tun opp i bakken, andre sida av vegen. Der sto ein bil og folk som såg ut til å ta farvel for dagen. Vinka, fekk augekontakt, viste med bevegelse; kom hit!
Sjåføren såg det, køyrde rett ned, over veg og grasfelt og bort til meg. Visste straks kva som måtte gjerast.
Med ro og styrke fekk han lyfta meg opp på rullatoren att.
Eg takka nei til å bli køyrd heim. Heller gå, ikkje la dette uhellet få psykisk tak på meg.
Så oppdaga vi begge to kven vi var. Han ny eigar av Joker, Gerhard Stømne. Vi hadde drøfta dette nye treffpunkt for folk her, men ikkje heilt slik som dette! Hadde han ikkje kome kunne eg blitt liggande i timevis. Minimal trafikk, og dei fleste køyrde med merksemd på vegen og retninga dei skulle i.
Dagen etter, søndag 15. mai gjekk tidleg kveldstur. Fann søppel og gjekk til Jokerbutikken, kasta i søppelboks, så bort til benk for å setta meg, mista balansen, fall som kvelden før, med full tyngd rett ned på bakken.
Hjelpelaus, heilt åleine, tviheldt eg på det eg fekk tak i: Sida av benken.
Såg ein mann kom gåande litt borte i omrdået. Eg ropa: HJELP!
Han høyrde og kom rett bort til meg. Så straks at han åleine ikkje kunne lyfta meg opp, og heller ikkje få løyst meg frå å tvihalda på benken. Eg fekk panikk. Skalv i heile kroppen, heilt ukontrollert.
Fleire kom og ville hjelpa, men eg var for redd til at dei kunne få gjort noko. Eg stressa. Legevakt! Ambulanse!
Ambulanse på Evje var ledig og kom, køyring hut 20 minutter. Å sjå dei i raude uniformer roa meg ned.
Dei ville få meg ned på matte på golvet. At eg til slutt våga det, var av di grannen Åse satt ved hovudet mitt og fekk meg til å lena meg mot henne. Og mot korsryggen min sat «den ukjende» og let meg få støtte mot han. Ved denne trygge kroppskontakta slappa eg til slutt av og let meg hjelpa ned på matta på golvet.
Knea vart sjekka. Litt ømt, men ikkje skade. Dei raudkledde ordna time for meg hjå fastlegen, fylgde meg i leiligheta og sikra seg at alt var ok då.
Den ukjende hjelparen, som eg nå veit var nyinnflyttar til Iveland, var Petter Robert Gramvik, han fylgde meg bort til ambulansen. Han tøyseprata med meg og det var til god hjelp!
Nokra dagar etter desse hendingane har skrekken bleikna. Det som sit att er stor glede over hjelp, og for tryggheta det er å leva i eit lite lokalsamfunn, der kvar enkelt gir den hjelpa dei kan, når nokon blir hjelpelaus.
Takk!
SI DIN MENING! Vi vil gjerne at du skal bidra med din mening, både på nett og i papir. Send ditt innlegg til debatt@fvn.no
Hva er et godt innlegg? Her er noen tips.