Alle sparka foball, ellår mesten alle. Det va møe det mi tusta med i friminuttane på skulen øu. Det å håppe strikk faktisk. Der va noen tau øu mi konne klatre i, men då risikerte du å dø, for ramla du ner så traff du pokk å stein. Ikkje som idag, då dette di ner på noe mjukt, ikkje at di fær lov te å klatre noe då. Er vel mest for å ta høyde for at di muligens kjæme te å snåvle i sine egne bein..
Mi sparka møe foball, Jarle va best. Han gjekk i foballen han. Han va møe på træning. Det gjalt å kåmme på samme lag som Jarle. Æ passa visstnok best i forsvar, så det va ikkje så møe æ skårte mål kan du sei. Æ tykte vel det konne være noe hausent å spele spiss, Jarle va best på det. Han traff som regel mål han, æ hadde nok tykt at det ville være ein grusom tragedie hvis æ skolle kåmme i skade for å bomme på mål, då va det lissom tryggast å spele i forsvar.
Olaf va ikkje redd a sæ, han gjøyv på det meste. Æ tru han trægte voldsomt på det eigång. Han va kåmme heilt te mål, et tomt mål, å skolle bare «sette an» i mål. Æ vett ikkje åssen detta konne gå, ingen skjønte å som skjedde. Ikkje Olaf hellår. Han drønte te det han konne, bare for å registrere at ballen føyg 90 grade rett ud te sia…Detten skolle egentlig ikkje gå an, for han va jo faktisk på målstregen.
Mamma fant ud at det va nok best for mæ å bjønne i foballen, ikkje at æ va så forbaska enig, men det pleide ikkje å være så nøye just det då. Æ minnest godt når æ fekk utstyret…knebeskyttåre , foballsko å lange strømper. Alt va jo kjøpt inn litt for stort sånn at æ konne våkse inn i det.
Det va svarte å gule foballsko med knåtte onnår. Ikkje dei som konne skrus, det fekk mi ikkje lov te å bruge ennå, det va for dei større guttane.
Skoane va jo øu litt for svære, så hvis en skolle bråstoppe så skjedde ikkje det altså..
Leggbeskyttårane va så høye at di konne se mest ud som sånnone som målvaktane i ishåkky he. Heldigvis så va strømpane øu såpass svære at det gjekk an å få øve deia «fenderane». Bagdelen med å ha såpass svære strømper va jo at di blei forskrekkeli lange øu. Di ska jo egentli bare rekke te kneane, men deia råkk heilt opp te øvårst på lårane. Så mest ud som noe damane konne få kjøpt i Elloskatalogen.
Æ måtte øu lære mæ dobbelknude. Lissane på foballskoane va så lange at det blei bare noe snåvling hvis ikkje. Ikkje at knudane holdt, neidå… æ va stadi te å måtte knytte di te igjen. Å det va jo hellår ikkje jårt i ei hånnvenning, for når æ satt mæ på kne så konne æ mest ikkje se skoane for dei svære knebeskyttårane. Det konne fort bli ein kjerringknude då, for en måtte se inn på skrå, å då gjekk en fort i sorr.
Ho slapp mæ a ude med veien. Det va opprob te føste træning med Vindbjart. Æ tårte ikkje sei te trænåren at ikkje mitt navn blei råpt opp. Kan godt være an sa det, men æ fekk aldri svart at æ va der jaffal.
Æ blei hengans bortmed skulen mens træninga holdt på. Både den å dei neste gångane. Å når mamma spørte om det va greit på foballen så nikka æ å sa at det va så greit atte. Detta fungerte veldig greit egentli. Æ fekk fred frå både folk å foball, å det tykte æ va greit, men det va bare te den daen mamma traff på trænåren på butikken...
«Ingvald seie han he det så greit på træningane dine»… altså, då rakna jo alt, for han hadde jo slettes ingen Ingvald på laget sitt..
Noen år seinåre så «flykta» mi frå snøen å flytta te syden. Mi va ikkje så mange på denna skulen, så når det skolle laget et landslag der så måtten en ty te alle som hadde «sett» ein ball, alder va ikkje så nøye. Æ hadde tatt på mæ å være vollyball-trænår på skulen, å trivdes egentli best med det, men det hadde ikkje så møe å sei, så æ måtte bli med på detta landslaget i foball, å det uden å bli råpt opp eigång.
Det spanske laget hadde jo fløst med spelåre. For oss så så di voksne ud. Æ kan minnest at di tykte at æ burde stå i mål. Mi bytta på å stå i mål, mæ å ein ann ein. Detta va jo selvfølgelig den gånga NRK va der for å lage tv.. 10-1 tapte mi...
Naturlivis så ga ikkje denna foballen mæ allverdens. Æ he ein fettår som dreiv med skihåpping. Han æ ein a dei som verkeli gje alt når an he bestemt sæ for noe. Han ga på alt an hadde både i Askedalen å i Storheia.
Han he allti gjedd alt han, uansett å det he våre. Når mi lekte med bilane i tunet, så va det hansine som «bråkte» mest. Han fræste bilane sine heilt te tutallssperra heile daen. Va just som å være på rallycross på Lyngåsbanen.
Æ va med an på hopprennane å så på møe, men det blei med å se på. Æ he aldr sett magen te galninger!! Di satte jo uttfor å flaksa som kråker nerøve uden den minste bekymring. Det så jaffal sånn ud. Det gjekk jo som regel greit, men ikkje alltid.
Min karriære med å håppe på ski he du kanskje lest om før. Det va jo bare på none heimelaga håpp, ikkje sånnone ånkli none.
Ei gång så hadde håpprenn oppi Brandehei. Alle satt uttfor, å då konne jo ikkje æ hellår være noe dårligåre. La mæ sei det sånn at æ va nerri med hånna i føste omgang, i andre omgang så måtte æ heim å ede midda..
Karl-Oluf heide fettåren min, han drive ikkje å høppe så møe lengår. Han drive med å spele trommer for et gutteband på austlandet, Aha meine æ di kalle sæ.
Han å far hanses, Willy, tørrtrænte på denna skihåppinga heime i trappa. Willy sto i bonnen å Karl-Oluf heiv sæ ud i lofta frå sirka midtveis opp i trappa. Det va bare såvidt han strøyg onnår etasjeskillet. Han konne ikkje gå ånkli i ei trapp han…dei gångane han ikkje fløy ner så heiv an sæ ud dei siste fire trinnane for å træne på nerslag.
Æ tru det va Per Bergerud som va helten hans, det va ingen som håppa så pænt som Per, sa Willy.
Mi sto i bonnen a Storheia. Karl-Oluf va jo ikkje så svær a sæ, va mindre enn mæ faktisk. Han hadde fått på sæ hjelmen å just lagt skiane på akslane når mi fekk se det kåm ein flaksans nerøve håppbakken. Mi så umiddelbart at detta va jo slettes ikkje sånn di pleide å håppe.
Guttongen lanna på fjæset, å rusja det meste a onnårrennet nerøve på fjæset...
Mi blei ståans temmli forskrekka å se på. Han kåm sæ på beinane, spytta eindel blod å hinka sæ ud a bakken. Karl-Oluf va allerede på vei opp for å håppe, just som ingentig hadde skjedd.
Just for et par år sia så kom te å nevne detta te Kenneth Solheim, han æ jo ein utmerket skihåppår som mange a dykken kjenne te…det vise sæ at den guttongen som rusja på trynet ner Storheia va han..Han bare lo å sa at han hadde håppa igjen litt seinåre den daen..
Æ bjønte i speidåren æ hellår…det blei nå krevans nok det då, men der slapp æ å rusje på tryne ner noe, ikkje sto æ i fare for å bomme på mål hellår.