Mi visste ikkje å støv va mi. Eller mi visste jo åssen støv så ud hos andre folk, men ikkje heime. Mi mor hadde tatt på sæ den oppgaven å fjerne alt støv i verden. Sånn konne det virke som for oss bånnane jaffal. Ikkje vett æ åffår ho hadde tatt på sæ ein såpass omfattans oppgave, men ein hobby ska ein jo ha.
Detta jekk jo ubønnhørlig ud øve oss bånnane øu, å vel så det. Æ kan minnest at di føste stegane æ tok va med ein støvsuger i hånna. Merete va ikkje så fort te å gå, så ho blei utstyrt med foktige filler på hennane, sånn at ho konne tørke støv langs gålvlistane å onnår kjøkkenbenken å sånn når ho kravla rondt.
Neidå, så galen va ho ikkje, men hver frædda så slapp mi ikkje onna. Då va støvkrigen igang. Når æ konne skimte huset på vei heim ifrå skulen, så konne æ se krigen frå avstand. Lagen, dyner, tepper og filleryer blaffra ud a samtlige vinduer i huset. Egentlig litt rart at ikkje huset flytta sæ på grunnmuren.
Som Signes gode støvsoldater så va det bare å hive sæ i striden. Æ fekk som regel i oppdrag å støvsuge, Merete blei utstyrt med støvfilla. Ho fekk ikkje lov te å ta med sæ heile skyllebøtta, for då hadde det bare blitt noe søl. Ho måtte inn på kjøkkenet å vri, å hvis mamma hadde vaska sæ udøve i stua, så måtte mi for all del ikkje gå på di nyvaska gålvane. Då konne det bli merker. Så mi blei vandt med å sjekke gålv i motlys.
Å strekke å fålle sengetøy va som regel min oppgave. Ikkje aleine, det gjenge jo ikkje an, men mæ å mamma. Fram å tebage, strekke diagonalt, fram å tebage, strekke parallellt, att å fram, bøy å brett. Æ tru ikkje der æ mange i denna verden som hadde så mange mil i ei stue som det æ hadde før fylte 14.
Merete va totalt ubrugeli te detta. Ho bomma som regel på diagonalstrekken, ikkje la ho bagøvevekt på parallellstrekken hellår. Trikset va at begge dei som strakk måtte ha lig bagøvestrekk, med et bestemt røkk for å konne kåmme i balanse igjen. Hvis ikkje detta va samstemt, så konne du dette bagøve, ellår så konne den andre fyge framøve hvis du tok i for møe. Begge deler va totalt uakseptabelt.
Røkka du for hardt, så glapp lagnet ud hennane å datt i gålvet, å då måtte mi jo bjønne heilt på nytt igjen. Nå ska dei seies at detta blei utført på et speilblankt parkettgålv. Så det va fort jårt å skli å havne på fua hvist ikkje detta blei jårt ånkli.
Ette noen år som soldat i «operasjon støv» fant mamma å di ud at di ville flytte te Gran Canaria. Æ he ein snigans mistanke om at den einaste undersøkelsen ho hadde jårt va å sjekke gjennomsnittstemperaturen på denna øya. Det viste sæ kjapt at det va jo lige møe støv der som midt i tjokkaste Sahara. Detta va ikkje bare et skudd for bauen te «Operasjon støv», det va et direkte treff på kommandosentralen. At ikkje det va å oppdrive ein skikkelig langkost gjorde ikkje rikets tilstand det grann bedre. Di hadde bare mopp der, men æ meine å huske at ho fekk flydd inn ein langkost ettehvert.
«Mopp?! Du kan ta den moppen å hive an!» Då va ho vond.
Rett ettepå så fant ho ud å Scirocco va fornoe. Ein heftig sandstorm med rød sand i frå Sahara båste innove øya. Alt va rosa, heile øya! Då skolle dykken ha hørt ho.
Mi konne mest høre det, det va som det kåm et lide klikk oppi permanenten hosses. Æ tru det røyg ei sikring, for ette detta så va «Operasjon støv» permanent avslutta. Æ hadde jo heilt fram te då trudd at ingenting konne stoppe mi mor, men verdens støsste ørken måtte ho gje sæ på.
Les flere innlegg av Ingvald R. Ingebretsen her