Kan hende greier eg å skrive ei halv A4 side om den
raude plastbytta som står i sauebeitet nordvest for husa
på garden utan å nemne villsauane eller maurtua som dei
har øydelagt, ho som ligg eit diskoskast lenger opp mot
Slaktebua, eller dei tri furutrea eg hogg ned for at vi skal få
meir sol på verandaen i februar/mars, eller sauane si glede
over all maten i furubaret og -kvistane, eller det myrfarga
vatnet frå brunnen i hagen, den gamle brunnen vi har lagt
bylgjeblikkplater over for at ungar som leikar ikkje skal
ramle i; brunnen som til og med ikkje traut skinsommaren
2018, brunnen med det gulbrune vatnet som alltid lukta myr,
vatnet som pappa var stolt av og drakk lange slurkar av der han
sat under tunaska i slåttekvilda, kledd i skiten singlet og
falma dongeribukse med hòl på venstre buksebein; eller det
slette fjellet like ved maurtua, fjellet med furu- og etasje-
mose spreidd utover så det liknar eit andlet av Portugal;
eller vinden akkurat no, den sørvestlege sommarvinden,
vinden som ikkje veit noko som helst om det å vere vind men
bles som om det er det einaste han kan; eller huset, det
225 år gamle huset som om nettene fortel om Napoleons-
krigane og sagbruksprivilegiar; om barnevandringar frå
Audnedal til Birkenes; huset som aldri søv når vi søv,
huset som er den einaste som veit kvifor einkvan har plassert
ei raud plastbytte i sauebeitet vest for seg sjølv.