Nå he æ jo blitt far sjøl te to fantastiske bånn, men det tok mæ et bel før æ skjønte åssen ein far ska være…ellår åssen bånnane ønske at foreldrane ska være. I ein hektisk hverdag så æ det fort for at en ska prøve å gjårr opp for sæ med noen intensive feriedager. Ettehvert så bjønte æ å huske litt åssen æ hadde hatt det, når æ va liden, spesielt på sommåren når foreldrane våres hadde fri.
Det som slo mæ va at det trenge ikkje å være sånn at en ska presse flest mulig ferieopplevelser inn i ei krampeaktig uge. Æ satt alltid pris på bare det å være i sammen med di…trengte ikkje være noen heftige karuseller ellår svensktalende campingplasser. Va mest bare det å konne få tia deirås…
Mi va ofte «på hytta i Ålefjær» på sommåren, det va ikkje ein einaste karusell å se, men av å te så skjedde der ting som øvegjekk både Tusenfryd å Arnardo.
Æ kan huske den føste gånga æ fekk lov te å hente vann i brønnen aleine. Den lå rett bag hytta inn mod skauen. A ein ellår anna grunn så stod der ein forskrekkelig gammel komfyr rett på sia an, mest rosta i stykkår. Det va litt skummelt kan æ huske, for der va sånnone voldsomme svære edderkopper onnår lemmen, så du skolle vede åssen du skolle åpne an så ikkje deia angreb å tok dæ med ner i brønnen. Der va to brønner, den bag hytta gjekk fort tørr hvis der va for fint ver. Den andre lå lengår inne i skauen, då va det litt tungt på tebageveien. Det konne være greit å være to då, så konne en bytte på å bære.
Å sette garn konne te tider være som et lide sirkus, jaffal hvis det va mamma som rodde. Mæ å Merete sadd bagårst i båden mens Sprellen stod staut i bauen å hausta…. «den andre høyre!». Æ æ slettes ikkje sikkår på om mamma å di lærte å ro båd oppi Iveland, men ho fekk jaffal ein bratt læringskurve i Ålefjær… «ikkje så fort, du ser jo at det he kjossa sæ her vel!»
Det va «blega» som alle preke om på kvellen. Makrellen øu, men allerhelst blega. Æ hadde jo aldri sett ei blege, men æ skjønte jo at det måtte være ein fisk. Så i påvente at blega skolle bli lurt inn i garnet, så sadd mi på hytta å spelte kinasjakk i lyset frå tri-fire stearinlys. Av å te så bytta mi litt imellom kinasjakk å yatzy.
Æ fekk som regel lov te å være oppe litt lengår enn mi søsknane mine. Ikkje så lenge, men lenge nok te at mi måtte gå veldig forsiktig opp trappa te loftet når mi skolle legge oss. Trappa knakte noe aldeles forskrekkelig.
Ei gång så blei æ med ud for å trekke opp krabbeteinane. Då va det bare mæ å Sprellen. Æ måtte passe årane mens han sjekka teina. Tru du ikkje galningen bare tok di ud a teina med hennane, å slang di på dørken?! Æ hadde heldigvis ikkje så lange bein, så det gjekk greit når æ sadd å passa årane, då råkk di ikkje ner, men når mi skolle bytte plass så va jo panikken påtrengans. Mi hadde jo ikkje krabbe i Venneslafjorden, så deia monsterane va fremne for mæ. Tenk hvis di konne hoppe? Æ skynta mæ som regel opp i bauen, så langt opp æ konne få te.
Sprellen va alltid upåklagelig antrukket, øu når mi satt teinane. Fin skjurte med oppbretta ermer, forholdvis lange snipper i kraven, jønne lyse bukser med press samt noe som ligna på platåsko. Han så nok at æ kikka fælt på deia skoane, det va då voldsomt te skotøy tykte æ.
Tru du ikkje fyren lente sæ øve riba å planta det eine beinet bestemt på vannet….så seie an: se her, med deia skoane så kan æ gå på vannet! Som ein pliktoppfyllans søndagsskulegjengår så hadde æ jo fått med mæ at denslags adferd var uhorvelig sjeldent. Dagfinn sadd bag i båden å nikka bekreftans. Det fantes ikkje tvil, min kommende stefar konne gå på vannet!
Av å te så konne der være hummår i teina. Dei va som regel så små at an bare heiv di på igjen. Mi va ude å trakk ei teine som lå et godt stykke ifrå hytta. Heilt opponnår et heljelig bratt fjell litt lengre ude i fjorden. Idet teina kom te overfladen så hyle an: se på den…helsike an sleppe! Då va der ein heljelig svær hummår som sadd udenpå teina, et beist a et dyr. Idet teina traff vannskorpa så stakk an jo…det gjorde Sprellen øu! Tru du ikkje fyren stupte ette an?!
Så sadd æ der då…aleine i båden med et par-tri skumle krabber i dørken. Å i helsike skolle æ nå sei te mamma?!
Det råkk ikkje så lenge så kom ’an opp igjen, ellår, hummåren kåm føst, så Sprellen. Tru du pæremæ ikkje ’an heiv det beistet øu oppi båden te mæ?! Då va det lige før æ lappa te ’an med åra!
Krabbane lå på ein liden fjellnabbe i hagen mens di gjorde istand gryda. Då fekk mi studert di litt på avstand. Merete va ikkje snauåre enn at ho ville plokke di opp å lege med di, men æ fekk talt ho te ved å forklart å livsfarlige deia va, så det ordna sæ greit.