Æ meine mi fekk lov te meir før enn det bånnane fær lov te nå. Det var normalt å konne ta sæ ein sykkeltur rondt Steinfossen. Mi måtte jo spør fus, men mi hadde et større område å boltre oss på, tru æ.
Æ fekk racersykkel då mi budde på måsmon, å som tidligere nevnt så hadde jo ikkje æ bein som liden. Ellår, æ hadde jo bein, men di va så himla korte. Tru ikkje di skjøyd fart før ette æ va konfirmert.
Så då mamma kjøpte ein racersykkel æ konne «vokse i», bøy jo det umiddelbart på utfordringer for min del jaffal. Æ råkk jo ikkje ner med beinane.
Æ konne jo sykle før æ fekk denna. Det hadde Johnny Berås lært mæ. tru det va han, det kan øu ha vært Helge.
Den føste daen på racersykkel gjekk ikkje heilt som planlagt. Ette ei ronde på fladmark så meinte æ sjøl at nå var det tid for å utforske både gir å fart. Det er fort å gløyme at bremsane va flytta opp på styret på denna doningen, å ikkje på pedalane.
Æ skaud fart foran blokka mi budde i å va vel mest opptatt med å se på girskifte enn på veien. Todden budde rett hitti veien for oss, å han blei vel lige forstøkt som mæ når æ kom som et prosjektil ud i veien foran han. Kjapp i vendinga va han å fekk svingt såpass onna at æ traff an i sia, så det gjekk så greit atte. Han hjalp mæ på beinane igjen, å æ tykte detta va forskrekkelig flaut. Æ gjekk jo på skiskule hos han.
I frykt for å miste «lisensen» på racersykkel så blei ikkje detta nevnt heime.
Mi sykla ofte opp te Steinsfoss for å fiske. Den eine gånga så va det mæ, Vidar å Alfemann som tok avsted. Å då tok mi snarveien øve linja ved Grovansaga. Det tykte æ alltid va litt skummelt. Ny fiskestång hadde æ øu fått. Og fetter Karl-Oluf hadde tipsa mæ om at Panter Martin(type gul) va slugen å ha, så skrinet va «lada».
Mi fekk jo noe «pel», ellå træl som Karl pleide å kalle di. Så mi ville hellås prøve lykken i Ekkonfossen
Å sykle med ei lang fiskestång på styret og med litt for korte bein, va ikkje alltid så lett. Så då æ skolle sikte mæ igjennom ein port i gjerde, så gjekk det ikkje bedre enn at æ skjeina ud å knakk stanga i et tre. Detta va så sårt at æ mesten bjønte å grine.
Som nevnt så va Alfemann med på denna turen, å han va jo den i gjengen som ikkje va redd for å prøve ud nye ting. Han va ikkje snauere enn at han skolle demonstrere åssen fluefiske fungerte…men med sluk. Han heiv rondt sæ med både sluk å snøre, å detta så jo harli imponeranes ud. Heilt te det fekk ein bråstopp. med betraktelig snøreutlegg å med et fortreffelig moment så endte sluken sin ferd i baghaue på an sjøl. Mi gjorde det beste mi konne med å få ud denna slugen, men an sadd så godt at mi måtte bare la an henge. Æ måtte fortelle om den knekte stånga heime, blei møe lettere når æ øu konne fortele om slugen i haue på Alfemann.
Æ konne ligge lenge å tenke på det som hadde skjedd på daen når æ skolle legge mæ for kvellen. Et slags evalueringsmøde om du vil. Æ hadde ei sånnei leselampe rett øve haue i senga. Den eine gånga å lå sånn å tenkte så va der ikkje lyspære i lampa. Ska lure på om strøymen æ på ellår a, tenkte æ. Klikka litt på bryteren, men der va ikkje noen slags hint å få a den. Ikkje konne æ huske om bryteren skolle stå sånn ellår sånn for å få lys. Detta plagte mæ litt. Æ hadde jo klikka på lyset i fleira år, å ikkje konne æ nå vede åssen bryteren skolle stå.
Æ blei enig med mæ sjøl at an skolle nok være vippa ner for å slå a. Detta måtte jo kvalitetssikres, det va ingen kjangs for å få sove uden å komme te bonns i detta. Potta fingåren inn der lyspæra skolle ha vært, å fekk umiddelbart konstatert at æ hadde resonnert forskrekkelig feil om åssen bryteren virka. Æ sov ikkje godt den nåtta.