«Nå vil jeg fortelle alt, Gud fri og bevare oss, bare en siste bekjennelse, nei, jeg er ikke alene, hvem er vel det.» Slik begynner den første, fire og ei halv sider lange setninga i boka til Morten Claussen. Det er ikkje den lengste. Handlinga er nesten viska ut, men den primitive hytta Hølet, bygd av bestefaren til eg-personen, og brukt også av faren, står sentralt. Der arbeider eg, forfattaren, med ei mengd lappar som — svært springande - handlar om ei kvinne, Hanne. Kven ho er, ja det er meir enn uklårt. Ei verkeleg kvinne? Ei som forfattaren har dikta opp? Eit resultat av farens fantasi? Vi får ingen svar, eller rettare sagt, vi får mange og motstridande svar. Det er haust og kaldt. Faren hadde ein verkebyll i nakken (eller var det «eg» - eller kanskje båe to?) som han klemmer våg ut av. Byllen fungerer i boka som ein hovudmetafor, det er eit fysisk og psykisk sjukt menneske Claussen skildrar, på veg mot undergangen i ein eim av heimbrent. Gjennomført stream of consciousness fungerer fantastisk godt. Den såkalla modernismen er også gjennomført, språket er i oppløysing, «eg» oppfattar alt fragmentarisk, splitta, meiningslaust.
Som i førre romanen, Laura frå 2003, florerer allusjonane til forfattarar og tenkjarar: Kierkegaard, Goethe, Paulus og andre. Johannes har blitt ei sterk, men ikkje lettilgjengeleg bok om å brytast ned.
Bjarne Tveiten
BOK
Johannes
Forfattar: Morten Claussen:
Roman
Forlag: Solum